Het is een bord dat voor veel mensen de wereld betekent. Het schaakbord. Een spelsysteem bestaande uit 64 vierkanten in een raster van 8 x 8. En het is veel meer dan alleen het terrein voor een aantal historische wedstrijden. Het is ook van wiskundig belang en onthult, met de juiste blik, een geheel nieuwe kijk op de mechaniek van het schaken. In dit artikel wil ik u een overzicht geven van de historische oorsprong ervan en een inzicht in het mechanisme dat zich op 64 velden afspeelt.
Tekening van de beginstanden bij schaken uit de "Cyclopedia of Valuable Receipts" van Henry B. Scammell, 1897
De Oorsprong van het Schaakbord
Ook al is het slechts een mythe, de rijstkorrellegende wordt beschouwd als de eerste aanwijzing voor de oorsprong van het schaakspel en dus ook van het schaakbord. Volgens deze legende creëerde de wijze Brahmaan Sissa, die in India leefde, een spel om zijn tirannieke koning te laten zien hoe afhankelijk een heerser is van zijn onderdanen en hoe hij niets kan doen zonder hen. Hij noemde dit spel schaken. De tirannieke koning - hij heette Shihram - was erg onder de indruk van het spel en liet het in alle richtingen van de hemel uitzenden. Door de kennis die hij met het schaakspel opdeed, kreeg hij ook verstand en mildheid, waardoor hij een betere heerser werd. Uit dankbaarheid deed hij een wens voor Sissa. Hij wenste rijstkorrels. Hij wenste een hoeveelheid rijstkorrels die van schaakveld tot schaakveld zou verdubbelen totdat alle velden van het schaakbord gevuld waren. De koning was verbaasd omdat hij het bedrag onderschatte. Maar hij gaf zijn penningmeester opdracht om de benodigde hoeveelheid te halen. Na berekening van het benodigde bedrag moest de penningmeester hem echter meedelen dat het koninkrijk niet genoeg rijstkorrels had. Er zou ongeveer 730 miljard ton rijst nodig zijn geweest. En zo leerde de koning nog een les die hem zijn beoordelingsvermogen zou tonen. Hoewel de geografische oorsprong van de legende niet wordt aangetoond in Indiase bronnen, verwijzen Arabische geschriften naar India als het decor van het verhaal.
De vroegste en daadwerkelijke vermelding van een schaakbordachtig bord komt uit het Indiase spel Ashtāpada. Net als schaken bestond dit uit een 8 x 8 speelveld, dat Ashtāada werd genoemd. In tegenstelling tot schaken had het echter alleen speelvelden van dezelfde kleur en werden er zogenaamde kastelen op het bord gemarkeerd, waarop de speelstukken niet konden worden geslagen. Een andere spelvariant kon ook worden gespeeld op een 10 x 10 bord en werd Daśapada genoemd. Een kleinere spelvariant op een veld van slechts 5 x 5 velden heette Chomal Ishto en werd gespeeld met schelpen als stukken.
De exacte regels van Ashtāpada zijn niet bewaard gebleven. Sommige schrijvers hebben aangenomen dat het een soort race was om te winnen en de gemarkeerde kastelen te heroveren en dat het spel met de klok mee en tegen de klok in op het veld werd gespeeld. De veronderstelling is gebaseerd op verslagen die suggereren dat er dobbelstenen werden gebruikt voor het verplaatsen van de stukken. Critici daarentegen achten een dergelijke speelwijze onwaarschijnlijk, omdat de mechaniek van het spel zeer verwarrend zou zijn in verband met overgeleverde materialen. Helaas zal het niet meer mogelijk zijn vast te stellen wat waar is, tenzij er een goed bewaard spel opduikt. De overeenkomst met schaken is echter duidelijk, en de directe opvolger van Ashtāpada wordt beschouwd als een van de voorgangers van het schaken, zelfs volgens de huidige inzichten: Chaturanga of Chatrang.
Chaturanga, in het Perzisch ook Chatrang genoemd, is de directe voorloper van het spel Shatrandsch en toonde reeds de eerste spelstukken die een sociale en militaire referentie hebben. Chaturanga betekent "vierdelig" en verwijst naar de troepen van het toenmalige Indiase leger: infanterie, cavalerie, oorlogsolifanten en strijdwagens. Het speelveld was vergelijkbaar met de Ashtāada en had ook 64 vakjes verdeeld in een 8 x 8 rooster. Helaas zijn de bewegingspatronen van de speelstukken voor Chaturanga ook niet volledig bewaard gebleven en de weinige verklaringen die beschikbaar zijn lijken op schaak, maar zijn vaak tegenstrijdig. In de 11e eeuw werd een spelvariant voor vier spelers, Chaturaji genaamd, gedocumenteerd. In tegenstelling tot het spel voor twee personen, werden in dit spel dobbelstenen gebruikt in plaats van vrije stukkenbeweging. Of er verschillende kleuren werden gebruikt voor de vierkanten is ook niet bekend.
Spelopstelling voor Chaturaji, op een Ashtāada met Chaturanga speelstukken (R. C. Bell, Board and Table Games from Many Civilizations, 1980, p. 53)
Chaturanga of Chatrang evolueerde in de 7e eeuw tot zijn opvolger Shatrandsch. Hoewel de regels in dit spel verschillen van het hedendaagse schaakspel, zijn de overeenkomsten onmiskenbaar. Alleen de speciale regels en de bewegingspatronen van de hedendaagse dame en loper vertoonden duidelijke verschillen. Het was ook Shatrandsch dat tussen de 10e en 11e eeuw Europa bereikte en de basis legde voor het moderne schaken. Uit verslagen uit de 14e eeuw blijkt nog dat het speelveld niet noodzakelijk veelkleurig was, hoewel het typische zwart-witte patroon al af en toe in historische geschriften voorkwam.
Tegen het einde van de 15e eeuw brachten veranderingen in de regels, zoals de invoering van de dubbele pionzet, de rokade en nieuwe bewegingspatronen voor loper en dame, het spel in zijn huidige staat: het moderne schaak. De verslagen gebruikten nu meestal het meerkleurenpatroon en bij tactische analyses van wedstrijden werd ook steeds vaker verwezen naar de veldkleur. Met name de binding van de loper aan zijn veldkleur en het voortdurend veranderen van de veldkleur van het paard waren onderwerpen die een leidraad vormden voor het eigen spel. Ook al veranderde deze voorstelling het eigenlijke spel niet, het vereenvoudigde in ieder geval de beoordeling van de huidige stukspositie. De spelers konden nu de waarde van de loper van de tegenstander beoordelen in relatie tot hun eigen koningsstelling of de invloed die de pionnenstructuur zou kunnen hebben op het verdere verloop van de partij. Hieronder volgt een meer gedetailleerde uitleg.
Evaluatie van de Loper van de Tegenstander
De loper richt op de koning, die nog steeds in veiligheid is
In dit voorbeeld richt de zwarte loper zich op de witte koning. Deze laatste is veilig en beschermd door zijn stukken, maar de witspeler moet beseffen dat de loper van de tegenstander een groter gevaar vormt en een hogere waarde heeft zolang hij de koning in de loop van het spel kan aanvallen. Vroeg of laat rijst hier dus de vraag of wit de koning verplaatst en tempo verliest, of de loper slaat of tenminste verdringt. Op basis van de kleur van het veld kan de witspeler aan de hand van de structuur van het schaakbord vroegtijdig beoordelen dat de loper van de tegenstander op het zwarte veld in de huidige situatie een hogere waarde heeft dan de loper op het witte veld.
Evaluatie van de eigen Loper
De eigen loper is verzwakt door de eigen pionstructuur
Dit voorbeeld laat zien dat zelfs een schijnbaar stabiele pionnenstructuur voor- en nadelen kan hebben. De structuur vormt een gesloten centrum en de eigen pionnen bezetten de zwarte velden. Dit leidt ertoe dat de eigen loper op de zwarte velden wordt geblokkeerd en dus zijn waarde voor het offensief vermindert. De loper is vrijwel inactief en kan alleen passief geactiveerd worden als verdediger van de pionnen. Hoewel dit niet geheel waardeloos is, vertegenwoordigt het een herverdeling van waarde van de loper naar de pionnen. Het tactische voordeel ligt daarentegen in de uitwisseling van stukken. Als de loper op den duur niet in het spel komt, kan hij dienen als offer om de tegenstander te verrassen. Een ruil met een paard met een hogere waarde zou ook zinvol zijn, als deze laatste naar de koningskant zou verhuizen naar het aanvalsveld van de beperkte loper. Ook kan de structuur van de veldkleuren worden gebruikt als hulpmiddel om de lopers van de tegenstander te omsingelen, hetzij door pionnen te blokkeren, hetzij door de betreffende veldkleur aan te vallen. Een goed verdedigde veldkleur kan dus onder bepaalde omstandigheden het equivalent van een loper vertegenwoordigen.
Het Tactische Nut van de Schaakvelden
Ook al lijkt de tactische evaluatie van het spelverloop aan de hand van de veldkleuren triviaal, het biedt veel analysemogelijkheden. Afgezien van de bovengenoemde voorbeelden kunnen denkpatronen volgens kleuren zeker leiden tot tijdwinst in eindspelen of hulp bieden bij het bepalen van de strategie. Matpatronen kunnen ook kleurencombinaties laten zien die gebruikt kunnen worden voor oriëntatie. Verder heeft de kleur van het veld natuurlijk ook cosmetische redenen en biedt het oriëntatie bij het opzetten van het speelveld. De zijde van elke speler heeft altijd een zwart vakje linksonder en een wit vakje rechtsonder. In de beginstand staat de dame altijd op het veld van haar eigen kleur, terwijl de twee lopers tegenovergestelde veldkleuren bezetten.
Naast het zuivere visuele uiterlijk hebben veel schaakborden echter ook rij- en lijnopschriften, waarmee schaakzetten als coördinaten kunnen worden genoteerd. De belettering op het schaakbord die tegenwoordig bekend is - voortdurend bekeken vanuit het standpunt van de witte speler - bevat de letters a tot en met h op de dwarsas en de cijfers 1 tot en met 8 op de verticale as. De daarop gebaseerde schaaknotatie is in een algebraïsche weergave, die echter pas in de loop van de 20e eeuw en door erkenning als standaard door de FIDE ingang vond. Vroeger werden zetten beschrijvend uitgelegd, waarvoor niet noodzakelijkerwijs markeringen op het schaakbord nodig waren. Bij kleinere en amateurtoernooien worden meestal labels gebruikt op schaakborden om notatiefouten tot een minimum te beperken. Bij grote toernooien die op elektronische schaakborden worden gespeeld, is er geen handgeschreven notatie om de concentratie van de deelnemers op het spel te houden.
Schaakset met plastic schaakstukken en een vinyl schaakbord met coördinaten inscriptie
Gangbare Materialen voor Schaakborden
Schaakborden in de vorm van plastic of op vinyl gebaseerde matten worden vaak gebruikt voor grotere speelevenementen of voor training. Deze zijn zeer geëigend om een groter aantal schaakpartijen tegelijk te houden tegen lage aanschafkosten. Ze zijn ook gemakkelijker te vervoeren. De klassieker daarentegen is het houten schaakbord. Met een verscheidenheid aan verschillende kleuren hout kan het schaakbord op traditionele en duurzame wijze worden gereproduceerd en in harmonie worden gebracht met het houtsnijwerk van de schaakstukken. Houtsoorten die geschikt zijn voor schaakborden en een grote verscheidenheid aan kleuren vertonen zijn meestal esdoorn, mahonie, walnoot en wengé. Het klassieke zwart van een schaakbord ontstaat bij de meeste borden door het beitsen, ook wel eboniseren genoemd. Hier krijgt het hout een zwarte tint door het chemische proces van het beitsen van het houtoppervlak. Als alternatief kunnen zeldzame houtsoorten worden gebruikt, zoals het stamhout van ebbenhout, dat van nature een zwarte kleur heeft.
Ik hoop dat ik u wat interessante achtergrondinformatie over het schaakbord heb kunnen geven, waarvan u sommige kunt toepassen op uw eigen partijanalyse.
Als u geïnteresseerd bent in een schaakbord, kijk dan eens naar mijn assortiment houten schaakborden in toernooigrootte.
Ik wens je veel plezier met het spel, veel succes en snelle vooruitgang bij het leren.
Tot ziens.
Stefan